Άσαντ: "Σας είχαμε προειδοποιήσει για το τι είναι ικανοί να κάνουν οι τζιχαντιστές που στηρίζετε"

Ο Άσαντ είπε επίσης πως οι ευρωπαϊκές αστυνομίες είναι υπόλογες για τις επιθέσεις στο Παρίσι. Κατηγόρησε τους Ευρωπαίους ηγέτες για κοντόφθαλμη στάση στην κρίση της Συρίας, που ξέσπασε, το 2011, όταν υποστήριξαν τους αντικυβερνητικούς, στις τάξεις των οποίων όμως είχαν, εξαρχής, παρεισφρήσει ακραία εξτρεμιστικά στοιχεία.

Αυτήν την στιγμή το 1/3 του εδάφους της Συρίας βρίσκεται υπό την κατοχή των σουνιτών τζιχαντιστών, οι οποίοι και ευθύνονται για τις επιθέσεις στο Παρίσι. Οι δυτικές χώρες, της Γαλλίας περιλαμβανομένης, έχουν αντιμετωπίσει αρνητικά τις προτάσεις της Συρίας για συνεργασία στην αντιμετώπιση των τζιχαντιστών, τόνισε ο Άσαντ. “Πρέπει, τουλάχιστον, να υπάρχει ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των χωρών που πολεμούν την τρομοκρατία”, είπε ο πρόεδρος της Συρίας, σε συνέντευξή του σε Τσέχους δημοσιογράφους.

“Συλλυπούμεθα τις οικογένειες των αθώων θυμάτων της Γαλλίας. Είπαμε στη Δύση πως δεν μπορεί να υπερασπίζεται τους τρομοκράτες και να τους καλύπτεται, υπό την πολιτική σας ομπρέλα, γιατί αυτό θα έχει τραγικά αποτελέσματα και στις χώρες σας”, είπε ο Σύρος πρόεδρος.

“Πολλοί στη Δύση συμμερίζονται την άποψή μας αυτή, πάντως”, υπογράμμισε, με νόημα, ο Άσαντ, ο οποίος κατέληξε λέγοντας πως η Συρία είναι πρόθυμη να μετάσχει στη διεθνή συμμαχία που πολεμά τους τζιχαντιστές.

Ο Άσαντ έχει υποβάλει την προσφορά του αυτή, εδώ και μήνες. Τότε ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ, την είχε απορρίψει, λέγοντας πως η Γαλλία δεν θέλει τον Άσαντ ως σύμμαχο.

Αποκάλυψη-σοκ: 17.000 "Ευρωπαίοι" ισλαμιστές πολεμούν σε Συρία και Ιράκ – Tι θα γίνει όταν επιστρέψουν; (vid)

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΕ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ «ΥΠΝΟ» ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΒΟΜΒΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ

Δεκαεπτά χιλιάδες Ευρωπαίοι (είτε πολιτογραφημένοι είτε γηγενείς που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ) πολεμούν αυτή τη στιγμή σε Συρία και Ιράκ στο πλευρό του ISIL και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.

Την ίδια στιγμή σε Ευρώπη και Ουάσιγκτον πραγματοποιείται ένα ρεσιτάλ υποκρισίας όπου εμφανίζονται να ωρύονται για την ισλαμική τρομοκρατία μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.

Σύμφωνα με μια μεγάλη αποκαλυπτική έρευνα της τουρκικής εφημερίδας, Türkiye, η οποία επικαλείται πληροφορίες από τις ιρακινές μυστικές υπηρεσίες καθώς και από ανώτερες τουρκικές κυβερνητικές πηγές ο αριθμός των «Ευρωπαίων» που πολεμούν στη Μέση Ανατολή τρομάζει.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας, τουλάχιστον 17 χιλιάδες Ευρωπαίοι βρίσκονται αυτή την περίοδο και πολεμούν στις τάξεις των Τζιχαντιστών υπό τις «ευλογίες» του ισλαμικού χαλιφάτου που έχει διαπράξει τα φρικτά εγκλήματα κυρίως σε βάρος των χριστιανών της Μέσης Ανατολής.

Οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους Τζιχαντιστές προέρχονται από την Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ ακόμα και από τις σκανδιναβικές χώρες και την Ισπανία.

Μάλιστα οι πιο πολλοί από αυτούς και ιδιαιτέρα οι προερχόμενοι από την Γαλλία, δεν γνωρίζουν λέξη αραβικά όπως αναφέρει ο Νίκος Χειλαδάκης και παρ’ όλα αυτά βρίσκονται σε καίρια πόστα στις τάξεις των μαχητών του ισλαμικού Χαλιφάτου.

Σύμφωνα με μια άλλη τουρκική εφημερίδα, την Milliyet, οι Τζιχαντιστές έχουν καλά οργανωμένα κέντρα στην Ισπανία και στην Γαλλία όπου στρατολογούν τους πολεμιστές που στην συνέχεια μέσω Τουρκίας αποστέλλονται στην επικράτεια του Χαλιφάτου για να στελεχώσουν τα ένοπλα τμήματα των Τζιχαντιστών.

Η γνωστή κυρία Boumeddien, που έχει ονομαστεί και «μαύρη χήρα», είναι η υπεύθυνη για αυτές τις γιάφκες και εδώ και καιρό δρούσε στρατολογώντας μαχητές για το ισλαμικό χαλιφάτο κάτω από την μύτη των ισπανικών και των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που αν και είχαν υποψιαστεί πολλά δεν είχαν κάνει τίποτα για να την σταματήσουν.

Όπως αναφέρεται, το δίχτυο έχει απλωθεί πρωτίστως στην Τουρκία όπου σύμφωνα με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τουλάχιστον 7.800 μαχητές του Χαλιφάτου έχουν περάσει στην Τουρκία και από τα τουρκοσυριακά σύνορα έχουν περάσει στην επικράτεια του Χαλιφάτου για να πολεμήσουν με τους Τζιχαντιστές.

Μάλιστα οι Τούρκοι κατηγορούν τους Γάλλους και τους Ισπανούς ότι δεν έδειξαν τη απαραίτητη υπευθυνότητα για την εξάρθρωση των πυρήνων των Τζιχαντιστών στις χώρες τους και όλα αυτά την ίδια ώρα που στην ίδια την Τουρκία  έχει αποκαλυφτεί ότι οι Τζιχαντιστές  έχουν τουλάχιστον πέντε μεγάλα στρατηγεία από όπου οργανώνονται πολεμικές επιχειρήσεις στην Συρία και στο Ιράκ και από όπου ρέει το χρήμα στο χαλιφάτο για την οργάνωση των μαχητών.

Το ζήτημα πήρε μεγάλες διαστάσεις μετά την τρομοκρατική επίθεση στην γαλλική πρωτεύουσα καθώς έχει γίνει φανερό ότι στις τάξεις των Τζιχαντιστών βρίσκονται χιλιάδες Ευρωπαίοι, κυρίως αστικών οικογενειών, που δοκίμασαν την απογοήτευση από τα δυτικά πολιτιστικά πρότυπα και για να βρουν κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρων στην ζωή τους καταφεύγουν στους εξτρεμιστές ισλαμιστές που έχουν βάψει τα χέρια του με το αίμα χιλιάδων αθώων στην μέση Ανατολή.

Στην Ευρώπη οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίζουν να ζουν στην κοσμάρα τους. Τι θα συμβεί μόλις επιστρέψουν πίσω στις χώρες προελεύσεώς τους; Ποιος θα μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν τεράστιο αριθμό έμπειρων μαχητών με πολλούς θανάτους στο βιογραφικό τους (που σημαίνει ότι θα είναι αδίστακτοι, και αποφασιμένοι), που έχουν μάθει να ζουν στο σκοτάδι και στην αφάνεια όταν χρειαστεί, και σαφώς με πολύ περισσότερες ικανότητες επιβίωσης από ότι διαθέτουν οι μη μπαρουτοκαπνισμενοι πράκτορες των ευρωπαϊκών υπηρεσιών, και οι άνρες των αστυνομικών δυνάμεων.

Δεν πρόκετειται για μια δύναμη ορατή σε κάποια πεδιάδα που θα την ξεπαστρέψουν αμερικανικά F-16, ή ευρωπαϊκά Eurofighter, αλλά για ανθρώπους που θα ζουν εντος των πόλεων και σε κάθε γειτονιά όπου οι δυνάμεις ασφαλείας δεν θα μπορούν ούτε να τους στοχοποιήσουν. Αυτοί στο μεταξύ θα στρατολογούν καινούρια θύματα-μαχητές καθώς θα έχουν και πύρινο λεξιλόγιο ακονισμένο από χρόνια μαχών.

Το ακόμα καλύτερο όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς είναι σύνδεσμοι ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών και της CIA οι οποίοι χρησίμευαν ως μεσάζοντες για να προωθηθουν όπλα και χρήματα από την Ουάσιγκτον,το Λονδίνο, το Βερολίο και το Παρίσι στους τζιχαντιστές ώστε να ανατραπεί η κυβέρνηση Άσαντ.

Εδώ η θεωρία για το μετέπειτα διίσταται: Είτε τώρα οι τζιχαντιστές έχουν ακολουθήσει δική τους πορεία ως άλλος «Φρανκεστάιν» και στράφηκαν εναντίον των εργοδοτών τους, είτε συνεχίζουν να βρίσκονται υπό έλεγχο απο τα ίδια νεοταξίτικα αφεντικά τα οποία επιδιώκουν να φέρουν τον τρόμο στην Ευρώπη ώστε οι πολίτες να δεχτούν ολοκληρωτικά μέτρα παρακολούθησης, αλλά και να αποδεχτούν την δημιουργία δομών ενός παγκόσμιου υπερεθνικού κράτους.

Βασική δομή ενός τέτοιου μορφώματος θα είναι και η δημιουργία μιας Πανθρησκείας υλιστικού και αδιάφορου περιεχομένου, που θα αντικαταστήσει τις παλιές «κακές» θρησκείες του Χριστιανισμού, του Ισλάμ, των παγανιστών, του Βουδισμού κλπ οι οποίες θα φέρονται ως υπαίτιες για το αιματοκύλισμα που λαμβάνει χώρα σ επολλά μέρη του πλανήτη. Φυσικά η Πανθρησκεία όλως τυχαίως θα μοιάζει με τον Εωσφωρισμό που αποθεώνει την Ύλη και το Εγώ, και απαξιώνει το Πνεύμα και το Εμείς.

Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε ότι όλο το Ισλάμ στηρίζεται σε μια σαφή ιδεολογία, άσχετα εάν είναι «Σκληρό» η «μαλακό» όπως τώρα εν υστερία διαλαλούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να μην δικαιωθούμε όσοι τα λέγαμε αυτά από χρόνια, η οποία λέει το εξής: «Πέθανε για την πίστη του Αλάχ και του Προφήτη και στον Παράδεισο θα σε περιμένουν 70 παρθένες που δεν τις έχει αγγίξει κανείς»

Εν ολίγοις οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους την νίκη του Ισλάμ, και εάν στην πορέια σκοτωθούν- δεν τρεχει και τίποτα – θα έχουν μια υπέροχη Αιώνια Ζωή στον Άλλο Κόσμο.

Υπάρχει σαφής διαφορά με την δική μας Ορθόδοξη θρησκεία αλλά και των άλλων χριστιανικών δογμάτων. Στο Χριστιανισμό ο Παράδεισος κατακτιέται με προσωπικό πόνο και ιδρώτα , κουβαλώντας ο καθείς τον δικό του Σταυρό, και ο Παράδεισος αυτός δεν περιλαμβάνει σωματικές απολαύσεις αλλά πνευματικές. Για τον σύγχρονο άνθρωπο όμως που ζει στην απόλυτη μηχανοποίηση και μαζοποίηση, έχει χάσει πλέον την πνευματική του εξέλιξη ζει στον υλισμό και ο Χριστιανικός Παράδεισος του φαίνεται…ασαφής.

Αντίθετα ο Παράδεισος των ισλαμιστών που τάζει σωματική απόλαυση, στην υλιστική κοινωνία του σήμερα βρίσκει πρόσφορο έδαφος, εξ’ου και ο λόγος που βλέπουμε ακόμα και δυτικούς να προσηλυτίζονται από ισλαμιστές.

Στο βίντεο το λέει ξεκάθαρα «όλοι γίνονται άπληστοι (για αυτά που παρέχει ο ισλαμικός Παράδεισος) και θέλουν να γίνουν Μάρτυρες». Πως θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια κοσμοθεώρηση των πραγμάτων από την κοιμώμενη Ευρώπη; Εάν δεν επιστρέψει στις χριστιανικές της ρίζες και σε πιο πνευματικο τρόπο ζωής το παιχνίδι έχει χαθεί.

Ήδη από τις πρώτες αντιδρασεις μετά το δολοφονικο χτύπημα στο Παρίσι, αυτό που φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν είναι ότι η «ανέχεια» σπρώχνει τους μουσουλμα΄νους σε αυτές τις ενέργειες. Λάθος μεγάλο!

Οι περισσότεροι από τους φανατικούς ισλαμιστές προέρχονται από καλού επιπέδου αστικές οικογένειες, και δεν ξέρουν αραβικά (Αν δει κανείς τις φωτογραφίες των Αλγερινών αδελφών  Κουασί, δεν θα καταλάβει ότι δεν είνια Γάλλοι, καθώς τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν μόνο με την γαλλική γλώσσα και το στόμα τους έχει πάρει την χαρακτηριστική  παραμόρφωση που έχουν όσοι μιλούν Γαλλικά από παιδιά. Η γλώσσα παίζει μεγάλο ρόλο στους μορφασμούς του προσώπου. Δείτε κάποια μαύρη κοπέλα που γεννήθηκε εδώ και μιλαέι άπταιστα ελληνικά. Εάν ξεχάσετε το χρώμα, οι μοορφασμοί δείχνουν Ελληνίδα).

Με αυτά τα μυαλά λοιπόν που οι Ευρωπαίοι ακόμα συνεχίζουν να έχουν δεν έχουμε καθόλου αισιοδοξία για το τι μας περιμένει στο μέλλον. Ακόμα το πρώτο μέλλημα του εδώ πολιτικού συστήματος είναι αν θα αποκτήσει γρήγορα η Αθήνα τζαμί, για να συνεχίσουμε και σε άλλες πόλεις.

Δεν έχουμε τίποτα με τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους αλλά πρώτα πρέπει να βρεθεί τρόπος να διακρίνονται, και οι ίδιοι να συμμετέχουν σε αγώνες εναντίον των τζιχαντιστών. Το μαλακό ή το σκληρό Ισλάμ έχει μια μόνο διαχωριστική γραμμή: Την στάση που θα πάρει ο Ιμάμης που διδάσκει το Κοράνι.

Στην Ορθοδοξία αυτό δεν ισχύει, δεν υπάρχει αλάθητο, όλοι αμφισβητούνται, και η Αγία Γραφή αφήνει στον κάθε άνθρωπο το στίγμα που η καρδιά του θέλει να αφήσει. Όπως πρέπει να ισχύει σε μια Θρηκεία Αγάπης και Αλήθειας.

Δεν έχει ξαναγίνει: Ο Β.Πούτιν προειδοποιεί δημοσίως "με γαμ…σι" την Α.Μέρκελ για το θέμα της Ουκρανίας! (video)

ΕΤΣΙ «ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ» ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ…

Προειδοποίηση-κεραυνός από αυτές που σίγουρα δεν συνηθίζονται στις συναντήσεις ξένων ηγετών απηύθυνε ο πρόεδρος της Ρωσίας Β.Πούτιν στην καγκελάριο της Γερμανίας Α.Μέρκελ αναφορικά με την περίπτωση που η Ουκρανία ή καλύτερα το καθεστώς του ΚΙέβου επιχειρήσει επίθεση στις περιοχές της Νέας Ρωσίας ή ακόμα και της Κριμαίας (όλες οι πληροφορίες των ρωσικών υπηρεσιών αυτό καταδεικνύουν).

Σε ένα βίντεο που πραγματικά «λέει πολλά» ο Β.Πούτιν στην τελευταία του συνάντηση με την Γερμανίδα καγκελάριο Α.Μέρκελ, ερωτώμενος από δημοσιογράφο αν η Ρωσία θα υποχωρήσει στο θέμα της Ουκρανίας προκειμένου να μην κλιμακωθεί η κατάσταση η απάντηση ήταν πραγματικά αποσομωτική:

«Στην πατρίδα μου λέμε το εξής ρητό: Η πρώτη νύχτα του γάμου δεν τελειώνει χωρίς γαμ…σι»!

Δείτε την έκφραση της Μέρκελ όταν ο διερμηνέας της το μεταφέρει στα ακουστικά στη γερμανική. Το τι εννοούσε είναι σαφές και σε ότι αφορά την Ουκρανία, αλλά και τους δυτικούς που επιμένουν να εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις…

Δείτε το βίντεο:

/>
Την ίδια στιγμή ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σ.Λαβρόφ σε δηλώσεις του στο πρακτορείο Ιντερφάξ ανέφερε ότι «Η Μόσχα έχει πληροφορίες για στρατιωτικές προετοιμασίες της Ουκρανίας προκειμένου να επιτεθεί σε περιοχές και πληθυσμούς κατάστασης στο ανατολικό τμήμα της. Υπάρχουν πληροφορίες πολύ ανησυχητικές, εμείς τις επισημαίνουμε, οι δυνάμεις ασφαλείας προετοιμάζονται για το προσεχές μέλλον. Εάν η  επόμενη προσπάθεια είναι η στρατιωτική λύση στο πρόβλημα, θα ήταν μια καταστροφή», είπε ο Λαβρόφ σε συνέντευξη Τύπου μετά τις συνομιλίες με τον ομόλογό του, της Λετονίας, Έντγκαρς Ρίνκεβιτς.

Σύμφωνα με τον Λαβρόφ, υπάρχουν πληροφορίες, που δεν αμφισβητούνται από την ουκρανική πλευρά, ότι η χώρα έχει κηρύξει μερική επιστράτευση.

«Γίνεται αναφορά σε διαφορετικούς αριθμούς, αλλά πρόκειται να κινητοποιηθούν από 50 έως  200 χιλιάδες πολίτες», είπε.

Σύμφωνα με τον υπουργό, η Ρωσία θα συνεχίσει να απαιτεί από τη Δύση να ασκήσει πίεση στο «κόμμα του πολέμου» στο Κίεβο, προκειμένου να αποφευχθεί το σενάριο της στρατιωτικής κινητοποίησης  στην ανατολική Ουκρανία.

Εάν δεν συμμορφωθούν ούτε η Δύση αλλά ούτε το Κίεβο τότε είναι δεδομένο ότι η Ρωσία με το που θα επιχειρηθεί η δεύτερη εισβολή στη Νέα Ρωσία θα έχει ενεργό ανάμειξη με σκοπό την υποστήριηξη των νεορωσικών πληθυσμών. Αλλωστε η δήλωση του Β.Πούτιν τα λέει όλα…

Σεο μεταξύ ένδεκα άμαχοι Nεορώσοι σκοτώθηκαν χθες, Τρίτη, κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού από τις δυνάμεις του Κιέβου, όταν επλήγη ένα λεωφορείο στο Ντονέτσκ της Νέας Ρωσίας, σε μια επίθεση που ήταν η φονικότερη από την έναρξη της εκεχειρίας της 9ης Δεκεμβρίου.

Οι θάνατοι αυτοί προστίθενται σ’ αυτούς ενός Ουκρανού στρατιώτη και τριών αμάχων Νεορώσων στο Ντονέτσκ και τη γύρω περιοχή, που είχαν ανακοινωθεί το πρωί, την επομένη της αποτυχίας των συνομιλιών στο Βερολίνο για τη διοργάνωση μιας ειρηνευτικής διάσκεψης κορυφής με τους ηγέτες της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Το λεωφορείο επλήγη στη στρατηγικής σημασίας οδό που συνδέει το προπύργιο του Ντονέτσκ και τη Μαριούπολη, στις όχθες της Αζοφικής, την τελευταία μεγάλη πόλη της ανατολικής Ουκρανίας που εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ναζιστικών δυνάμεων του Κιέβου

Σε φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα εικονίζεται ένα λεωφορείο χωρίς τζάμια, τα οποία έχουν σπάσει από θραύσματα, μέσα στο οποίο υπάρχουν πτώματα γυναικών. Το έδαφος είναι χιονισμένο και έχει λεκέδες από αίμα.

Ο επικεφαλής της αποστολής παρατηρητών του ΟΑΣΕ στην ανατολική Ουκρανία Ερτουγκρούλ Απακάν εξέφρασε με ανακοίνωση τη λύπη του για τη «σαφή επιδείνωση της κατάστασης επί του πεδίου τις τελευταίες 24 ώρες», περιλαμβανομένης της περιοχής γύρω από το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ. Κάλεσε τα εμπόλεμα μέρη σε «άμεση κατάπαυση του πυρός». defencenet

Πλατωνική προσέγγιση της δικαιοσύνης

Στο παρόν κείμενο θα εξετάσουμε ακροθιγώς τις απόψεις του μεγίστου Πλάτωνος επί του εξόχως κρισίμου ζητήματος της Δικαιοσύνης, επικαίρου από την εποχή της αναγκαστικής ανθρωπίνης οργανώσεως στις πρώτες κοινωνίες-πολιτείες, έως τις ημέρες μας. Θα αποπειραθούμε δε μιαν απόπειρα ανιχνεύσεως του τρόπου γονίμου χρήσεως των στοχασμών του στην σύγχρονη σκέψη περί το ζήτημα της δικαιοσύνης.

Παρά το ότι η έννοια της δικαιοσύνης ανεδείχθη στην αρχαία Ελλάδα ήδη από την αρχαϊκή – ομηρική εποχή, ωστόσον διαμορφώθηκε σε γραπτό κείμενο στον ιωνικό κόσμο, μέσα στις νομοθεσίες των Δράκοντος, Σόλωνος και Κλεισθένους, ευρισκόμενη σε απόλυτη συνάρτηση και αρμονία με τις λειτουργίες της Πολιτείας, του «άστεως», της «πόλεως». Η ιστορία του αττικού δικαίου αποδεικνύει ότι αυτές οι αρχικές απόπειρες γραπτής νομοθεσίας αποτυπώνουν ξεκάθαρα τα πρώτα ίχνη του δημοσίου δικαίου, καθώς και την διαμόρφωση των θεσμών απονομής δικαιοσύνης, όπως ο Άρειος Πάγος και η Ηλιαία. Το έγκλημα καθίσταται σταδιακά διαφορετικά αντιληπτό, μετατρεπόμενο από ιδιωτική διαφορά σε «πολιτικώς» τιμωρητέα συμπεριφορά, δηλαδή από καταξιωμένη αντεκδίκηση – βεντέτα γίνεται κομβικό δικαίωμα της «πόλης κράτους» να τιμωρεί τον δράστη. Ανελίσσεται συνεπώς και η περί δικαίου και δικαιοσύνης αντίληψη.

Για τον Πλάτωνα η δικαιοσύνη ήταν ηθική και φυσική τρισυπόστατη αρετή, συνιστώμενη από τον συνδυασμό της σοφίας, του θάρρους και της εγκρατείας. Η αντίληψη του τιτάνιου προγόνου μας περί δικαιοσύνης και αδικίας προβάλλει εντόνως στο πρώτο βιβλίο της περιβόητης «Πολιτείας», (ενός από τα σημαντικότερα έργα του Πλάτωνος, που χωρίζεται σε 10 βιβλία). Το πρώτο βιβλίο, σε αντίθεση με τα άλλα, ομοιάζει πολύ με τους πρώιμους πλατωνικούς διαλόγους («Απολογία», «Kρίτων») και αφορά στον διάλογο του Σωκράτη κυρίως με τον σοφιστή Θρασύμαχο. Ενώ ο Σωκράτης επισκέπτεται τον Πειραιά για να παρακολουθήσει την θρησκευτική τελετή μιας ξένης θεάς πείθεται να επισκεφθεί το σπίτι του Κέφαλου, ενός ηλικιωμένου πλούσιου μετοίκου από τις Συρακούσες. Συνομιλεί με αυτόν, με τον γιο του Πολέμαρχο και τον σοφιστή Θρασύμαχο και ο καθένας παρουσιάζει τις δικές του απόψεις για την δικαιοσύνη. Οι συνομιλητές οδηγούνται σε σύγχυση από τις συνεχείς και επάλληλες ερωτήσεις του Σωκράτη.

Σκοπός του διαλόγου είναι να αποκαλύψει τι είναι η δικαιοσύνη (δηλαδή να ανακαλύψει την ουσία της) και να ορίσει γιατί οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι ή ηθικά ορθοί. Ο Θρασύμαχος υποστηρίζει ότι, εφόσον αυτό που ονομάζουμε «δικαιοσύνη» απλώς συνδέεται με τα ενδιαφέροντα των εκάστοτε αντίθετων ομάδων μέσα σ’ ένα κράτος, τότε ημπορούμε να πάψουμε να ασχολούμαστε με αυτήν. Υποστηρίζει, επίσης, ότι η δικαιοσύνη συνήθως ευνοεί τους ηγέτες, που θεσπίζουν τους νόμους για το συμφέρον τους και όχι τους υπηκόους. Πραγματικά ευτυχής, κατά την γνώμη του, είναι ο άδικος αφού πάντοτε αποκτά το καλύτερο.

Η δικαιοσύνη είναι αρετή, ως αρετή δε ορίζεται η δεξιότης της ψυχής για σοφία και δικαιοσύνη, η ενότης εσωτερικής υπεροχής και εξωτερικής αποδοχής. Οι τέσσερις ουσιώδεις κατά τον Πλάτωνα αρετές: η δικαιοσύνη, η σοφία, η ανδρεία και η σωφροσύνη, είναι ποιότητες που καθιστούν αυτούς που τις κατέχουν (άνδρες ή γυναίκες) «αγαθούς» (δηλαδή καλούς, ευγενείς, ανδρείους, άριστους). Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι η αδικία είναι άγνοια και ότι κανείς δεν είναι εκ φύσεως κακός και πως κάποιος γίνεται κακός ή άδικος από άγνοια. Eδώ έχουμε το σωκρατικό παράδοξο: «αρετή είναι η γνώση». Yποστηρίζει δηλαδή ότι διαπράττουμε αδικία, επειδή δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό, συνεπώς η γνώση μάς οδηγεί στην αρετή.

Επίσης υποστηρίζει πως η δικαιοσύνη φέρνει στο άτομο και στην κοινωνία γαλήνη και ομόνοια, ενώ η αδικία φέρνει διχόνοια, ζηλοφθονία και αντιπαλότητα. Δίδει ακόμη έναν ορισμό της δικαιοσύνης: «H δικαιοσύνη είναι συνεργασία». O Σωκράτης εξ άλλου ήταν ο πρώτος που προσεπάθησε να δώσει ορισμούς των πραγμάτων, δηλαδή να ορίσει την ουσία τους («εζήτει το τι εστίν» όπως γράφει ο Αριστοτέλης, «Μεταφυσικά», 1078b 23). Κατά την παρουσίαση του διαλόγου, αναφέρεται πως όταν η αδικία εισχωρήσει σε ένα άτομο, τότε μετατοπίζεται το ενδιαφέρον από την δικαιοσύνη ως τρόπο εξωτερικής συμπεριφοράς στην δικαιοσύνη ως θεμελιώδη αρετή και ενεργητική αρχή της ανθρώπινης ψυχής. Οι νόμοι του δικαίου είναι οι ίδιοι και για τις πόλεις και για τις κοινωνικές τάξεις και για τα άτομα.

Όπως προανεφέρθη, στην αρχή του διαλόγου στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος, (έργου που εγράφη στην ωριμότητα της ζωής του φιλοσόφου), ο Θρασύμαχος υπερασπίζεται σθεναρά το γεγονός ότι η δικαιοσύνη είναι το συμφέρον του ισχυρότερου (338c). Ορμώμενος λοιπόν ο Σωκράτης από αυτήν την αβαθή θεώρηση της δικαιοσύνης και οδηγούμενος από την παρότρυνση των υπόλοιπων συνομιλητών, (οι οποίοι δεν μπορούν να δεχτούν πως η δικαιοσύνη είναι προϊόν συνθήκης και ότι οπωσδήποτε η αδικία θα προτιμούταν από όλους αν είχαν την δύναμη να την διαπράξουν και να διαφύγουν το κίνδυνο), ύστερα από πρόταση του Γλαύκωνος θα προσπαθήσει να κάνει σύγκριση του δίκαιου και του άδικου. Καθώς όμως κατά τον ίδιο τον Σωκράτη, είναι ευκολότερο να ιδεί κάποιος οτιδήποτε βρίσκεται απλωμένο σε ευρύτερη επιφάνεια, θα διερευνήσει αυτήν την απάντηση μέσα σε μια νοητή – ιδεατή πολιτεία, ταυτίζοντας την κατ’ ουσίαν με την ψυχή του ανθρώπου.

Στην ιδεατή αυτή πολιτεία, που έχει ως αντικειμενικό σκοπό της λειτουργίας της την ευδαιμονία του συνόλου των πολιτών και όχι μεμονωμένα του ατόμου, κυρίαρχο θεμελιώδες χαρακτηριστικό της είναι η θεσμικά κατοχυρωμένη ανισότης της κοινωνικής διαστρωματώσεως. Οι πολίτες χωρίζονται ιεραρχικώς σε τρεις σαφώς διακριτές και διακριτέες τάξεις, όχι με βάση τον πλούτο που διαθέτουν αλλά αποκλειστικά με βάση το «είναι» τους, την ίδια τους την φύση. Έτσι στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας τοποθετούνται οι φύλακες «φιλόσοφοι – βασιλείς», η άρχουσα τάξη των σοφών και γνωστικών που εξασκούν την κυβέρνηση. Ακολούθως ευρίσκονται οι «επίκουροι», εκείνοι οι πλέον ανδρειωμένοι των πολιτών, επιφορτισμένοι με το καθήκον να προστατεύουν την πόλη από κάθε εξωτερικό ή εσωτερικό κίνδυνο. Τέλος στην βάση της κοινωνικής πυραμίδος τοποθετούνται οι «δημιουργοί», οι οποίοι αποτελούν την πολυπληθέστερη τάξη και είναι υπεύθυνοι για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών της πόλης. Οι πολίτες αφού κατανεμηθούν σε αυτές τις τάξεις με μόνο κριτήριο την εν γένει ικανότητά τους, ασκούνται στην παιδεία, για την οποία είναι υπεύθυνη η Πολιτεία, ενώ κατόπιν δεν μπορούν να αλλάξουν τάξη.

Το πολιτειακό πρότυπο του Πλάτωνος δεν είναι τυχαία διαμορφωμένο, αλλά βασίζεται στην λογική ανατομία και ανάλυση της ψυχής. Ο Πλάτων με τον τρόπο αυτόν τοποθετεί ως χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε τάξεως, ένα από τα τρία μέρη της ψυχής: το «Λογιστικό» υπεύθυνο για την φρόνηση στην άρχουσα τάξη, το «Θυμοειδές» υπεύθυνο για την ανδρεία στην τάξη των επικούρων και τέλος την «Σωφροσύνη», η οποία είναι χαρακτηριστικό όλων των τάξεων αλλά κυρίως των δημιουργών.

Εφόσον λοιπόν κάθε τάξη διακρίνεται και ορίζεται από την δική της αρετή, συνεπάγεται ότι το έργο της κάθε τάξεως εκτελείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφήνοντας συνάμα τις άλλες τάξεις να εκτελούν εξίσου επιτυχώς το δικό τους έργο. Δηλαδή στην πολιτεία επικρατεί η «οικειοπραγία», η οποία με την σειρά της οδηγεί το σύνολο των πολιτών στην δικαιοσύνη, επειδή βεβαίως ουδείς αρνείται να παραδεχθεί ως δίκαιο το να πράττει έκαστος αυτό το οποίο είναι εκ της φύσεώς του προικισμένος να πράττει καλύτερα.

Συνεπώς όπως επιτυγχάνεται η δικαιοσύνη στην ψυχή καθαυτή, μέσα δηλαδή από την ισορροπία του λογιστικού, του θυμοειδούς και του επιθυμητικού, έτσι επικρατεί και η πολιτειακή δικαιοσύνη μέσω της ισορροπίας των τριών τάξεων, η καθεμία των οποίων φέρει ένα από τα τρία χαρακτηριστικά μέρη της ψυχής. Όταν η ψυχή ηγεμονεύεται από το λογιστικό και ο άνθρωπος δεν επιτρέπει στα άλλα μέρη της να πράττουν άλλα από τα δικά τους, τότε όλες του οι πράξεις (είτε αυτές αφορούν δημόσια, είτε ιδιωτικά ζητήματα), χαρακτηρίζονται από δικαιοσύνη, η δε γνώση η οποία οδηγεί σε αυτήν την πράξη ονομάζεται «σοφία». Αντιθέτως, όταν αυτή η ισορροπία διαταράσσεται, τότε οι πράξεις χαρακτηρίζονται από αδικία και η σφαλερά γνώμη που οδηγεί σε αυτή διαλυτική πράξη, ονομάζεται «αμάθεια» (444b).

Το να ορίζει κανείς την ψυχή του, σύμφωνα με την φυσική τάξη των πραγμάτων είναι αρετή και η αρετή της ψυχής είναι η δικαιοσύνη, ενώ ελάττωμά της, κακία της είναι η αδικία και η κακία μόνο να καταστρέφει ημπορεί, συνεπώς ο άδικος άνθρωπος δεν θα ημπορέσει ποτέ να καταστεί ευδαίμων (354a) Η επίτευξη της καταστάσεως αυτής δεν είναι βεβαίως μια εύκολη υπόθεση, εφόσον προϋποθέτει την πλήρη κατοχή της ιδέας του αγαθού. Η ιδέα του αγαθού είναι το πραγματικό αίτιο της γνώσεως και της αληθείας, με τις οποίες έχει μεν άμεση συνάφεια, ωστόσον είναι κατά πολύ ανωτέρα τους ιεραρχικώς, καθώς η γνώση του αγαθού στον ιδεατό κόσμο (που συνεπάγεται πλήρη κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων), αποτελεί κάτι ανώτερο από την ίδια αυτήν ουσία όπως την αντιλαμβανόμεθα στο κόσμο των αισθητών, (αυτών δηλαδή των πραγμάτων που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και μόνον). Συνεπώς το «ιδεατώς αγαθόν» είναι ανώτερο τόσον αξιωματικά, όσον και από πλευράς δυναμικής εφαρμογής – (509b).

Κατά συνέπειαν απορρέει ως συμπερασματική διαπίστωση ότι, ο Πλάτων καθιστά απολύτως υπευθύνους για την ορθή και σωστή διακυβέρνηση της ιδανικής του πολιτείας, τους άρχοντες Βασιλείς – Φιλόσοφους, διότι αυτοί κατέχουν την πραγματική γνώση μέσω της «επιγνώσεως» του αγαθού της δικαιοσύνης, συνεπώς αυτοί είναι που ημπορούν να την αποδώσουν και να την εφαρμόσουν αποτελεσματικότερα. Δικαιοσύνη όχι τύπου συμβάσεως ή διαμεσολαβήσεως μεταξύ αδικούντων και αδικουμένων, αλλά πραγματική δικαιοσύνη βασιζομένη στους ακατάλυτους κοσμικούς και φυσικούς νόμους και με διαρκή μόνο σκοπό της την «ευδαιμονία» του συνόλου των πολιτών.

Ένα μειονέκτημα που καταλογίζουν οι σύγχρονοι μελετητές του πλατωνικού έργου στις αντιλήψεις του τρισμάκαρος φιλοσόφου για την δικαιοσύνη είναι ότι αυτές αφορούν τάχα σε μιαν ουτοπική πολιτεία. Γνωρίζουμε βεβαίως πως κάτι τέτοιο δεν είναι απολύτως αληθές, μιας και ο ίδιος ο Πλάτων προσεπάθησε να εγκαταστήσει αυτό το ιδανικό πολίτευμα στις Συρακούσες επί κυβερνήσεως του Διονυσίου του Πρεσβυτέρου (388 π.Χ) αλλά απέτυχε. Ο βασικός λόγος της αποτυχίας του πολιτειακού συστήματος του Πλάτωνος, έγκειται στην εύλογη δυσχέρεια να εντοπισθούν επαρκή ικανά άτομα, κατάλληλα να στελεχώσουν την τάξη των Φιλοσόφων – Βασιλέων, καθώς τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά συνδυάζονται σε εξαιρετικά σπάνιες στατιστικώς περιπτώσεις. Παραλλήλως η Πολιτεία του Πλάτωνος προϋποθέτει ένα σύστημα παιδείας το οποίον θα είναι ικανό να διαπιστώνει αλάνθαστα την ψυχολογική ταυτότητα ενός ανθρώπου, αντικείμενο το οποίον έως και σήμερα δεν γνωρίζουμε με την απαιτούμενη πληρότητα ή πόσον εφικτό μπορεί να είναι.

Έτσι το πλατωνικό ιδεώδες στηρίζεται στην ισότιμη παιδαγωγική και πνευματική κατάρτιση των πολιτών, αλλά και στην ηθική διάπλασή τους που διαμορφώνεται από το ιδεώδες της ανδρείας, της τιμής, του σεβασμού και της αφοσιώσεως στην πατρίδα, καθώς και την υπακοή στους νόμους. Τότε η αριστοκρατικά διατεταγμένη Πολιτεία, θωρακισμένη από την αρίστη δικαιοσύνη λειτουργεί ως διαρκής αρωγός της κοινωνικής ευδαιμονίας του συνόλου της Λαϊκής Κοινότητος, αλλά και παράγει Πολιτισμό.

Συνεπώς, καθήκον του συνειδητού Εθνικιστή, ο οποίος πορεύεται ως Πολιτικός Στρατιώτης της Ιδέας, είναι η επιδίωξη της εντίμου και ανδρείας αρετής, ο σεβασμός των αρίστων, η αμετακίνητη πίστη στην πάτριο σοφία και ο ανειρήνευτος υπέρ δικαίου Αγών για την οριστική εξάλειψη της «αμαθείας» και των δολίων προαγωγών της!

Δημήτρης Κ. Τζεμπετζής